DÚAS SORPRESAS

Lembro aqueles tempos da nenez, cando, para medir o tempo, con pouco máis se contaba que co reloxo de parede, co seu péndulo máis ou menos aparatoso e coa obriga de darlle corda, de cando en vez, e, que golpeaban con maior ou menor intensidade: horas, cuartos e medias... Estas alfaias, hoxe case relegadas a pezas de museo, sempre ocupando un lugar principal nas vivendas deses anos, fundamentais cando se estaba na casa para marcar as diferentes xeiras das familias e véndose estas obrigadas a seguir outros métodos horarios cando desenrolaban a súa actividade nas leiras ou lonxe do fogar. Levo tempo sen oír frases como: "xa bateron as catro". As campás das igrexas parroquiais, sen ir máis lonxe, entre outros toques propios de cada actividade, agasallábamnos co toque das doce, para indicar o mediodía. Noutras ocasións recurríase, aínda, a métodos mais convencionais como: colocar algunha prenda dun determinado color, nun sitio visible, para comunicar algo...

Raramente, salvo algúns privilexiados, se posuía un reloxo de peto ou de pulseira, considerados verdadeiras xoias. Mais, os tempos foron mudando para mellor, o reloxo en todas as súas versións foise xeneralizando con moita rapidez, pero aínda eran tempos en que frecuentemente se preguntaba a hora. Co paso dos anos, o home foi, a cada pouco, vivindo máis dependente da hora, cada vez con máis présa, e xerando máis recursos para coñecela, ao menos, no ámbito e no tempo en que nos desenvolvemos.

De aí a miña primeira sorpresa do día. Aínda ben non saíra do aparcadoiro subterráneo, onde acabo de deixar o auto, achégaseme unha muller, digamos que de mediana idade, quen dirixíndose a min, interpeloume con esta pregunta:

- Leva vostede hora? Respondín que si, ao tempo que instintivamente alonguei o brazo esquerdo, facendo o aceno preciso para poder fixar a ollada e contestar con prontitude: están a piques de dar as dez. Seguín un bo treito da rúa matinando en que algo tan habitual noutro tempo se convertera, a día de hoxe, en excepcional... Corren os tempos, en que os reloxos, dixitais ou non, se non amosan nunha gran cantidade de lugares: Móbiles (poucas son as persoas que non o levan), nas boticas, comercios, paneis informativos (pola vila adiante), igrexas, casas consistoriais etc.

Entro, dándolle voltas no maxín ao tema, na sala de espera do hospital; tomo asento, ergo a ollada, sobre ao menos unha trintena de usuarios que agardan, e pasa da metade, os que dende a miña ubicación diviso, que fixeron uso do móbil nos vinte minutos que aquí paso. Todo un fenómeno xeneralizado en non moitos anos. Entretéñome en facer memoria sobre o interés e necesidade dos humanos en medir o tempo ao longo dos séculos: reloxos de sol, de area, clepsidras, de vela etc., ata chegar aos modernos cronómetros de gran precisión e aos reloxos atómicos.

Outra nova que hoxe me asalta, agardando en tal sala de espera, aínda que xa me comentaron que non era nada novidoso, foi o feito da venda ambulante de revistas, xornais, pasatempos etc. que unha señora cun pequeno carro, irrumpindo na sala, e colocándose ao fronte do corredor central, sen mediar palabra, agardou un intre por algún cliente, continuou logo ata o outro extremo. (Non puiden observar, xa que me pillaba de costas, se conseguiu algunha venda) mais supuxo para min a segunda sorpresa do día en menos dunha hora. Hai días especiais. Xa o reza o dito: "Nunca te deitarás sen saber unha cousa máis". Aquel carriño fíxome lembrar, aínda que con distintas ofertas, ao famoso carro de María, na Praza da Ferrería de Pontevedra, moi disposto a fornecer de golosinas aos que o visitabamos cando no peto ruxía algún patacón ou perra chica, nos anos sesenta do pasado século, cando estudantes no Instituto.

rafadcg@r.gal

4/04/ 2017