EN MOURISCA

Atópome en fronte de Sanxenxo e Portonovo, suca as ondas da apracible Ría a embarcación que ven da illa de Ons camiño de Bueu. Son as horas da tarde anteriores ao serán. A praia de Mourisca acolle, neste primeiro día do mes de San Miguel, algo máis de media entrada. Lonxe quedan xa os veráns nos que estabamos, case que, en familia.

Esta fermosa praia, na que tantas tardes pasamos dende os anos oitenta, sita na Ría de Marín, á altura do istmo de Cabo Udra, sérvenos para albiscar, agás a ensenada de Bueu, toda a Ría ata a illa de Tambo e os guindastres do porto de Marín. Este areeiro con encanto, que seguramente pregoan así as guías turísticas, está cerrado por penedos e abundante vexetación, sobre todo eucaliptos e piñeiros, polos seus flancos, quedando delimitado o seu perímetro por un valado de pedra e un camiño.

Neste intre, suca a Ría un cargueiro de contedores de regreso do porto de Marín, verdadeiro xigante ao lado das pequenas embarcacións que faenan ou están ancoradas preto da orela. Uns pescantíns de cana, desde os cons do fondo, proban fortuna, un cargueiro co seu casco vermello, pasa á súa altura, inmenso, e nun tris desaparece por detrás duns piñeiros.

O mar segue o seu teimudo bruar, a pesar de ser un día dos máis calmos; a auga limpa, azul, cristalina..., mais, moi fría para o baño, ao que soamente se atreven algúns valentes e as crianzas... Os multicolores parasoles nin se moven, en fronte bambean algunhas gamelas, varias lanchas e un pequeno iate e, moi preto, unha parella de corvos marinos desaparece para emerxer máis adiante, no que semella un xogo rutineiro. Na zona de acceso á praia pequenos botes varados, fan garda ás diminutas e poucas, quizais noutro tempo, vivendas de mariñeiros, algunha delas hoxe habitada por veraneantes. Algúns pesqueiros, de tempo en tempo, cruzan diante da nosa ollada, camiño do peirao de Bueu, onde o máis seguro é que sexan recibidos por unha boa algarabía de gaivotas. Un iate ponse en movemento cara o interior da Ría e, nese momento, decido achegarme camiñando á banda esquerda da praia, onde unha rampla de pedra me pon aos pés dunha antiga fábrica de salgadura, que hoxe atopo, en avanzado estado de recuperación, naturalmente que en breve recibirá visitas e porá en valor, dando a coñecer, as formas de facer dos nosos antepasados.

De volta, do pequeno paseo, comeza a esconderse o sol tras as árbores, avanzan as sombras e iniciase o movemento de bañistas e o posterior éxodo; agardan, non tan pacientes, as gaivotas para tomar posesión do areeiro, cando albisco á miña dereita dous pescadores de cana, que instalan os seus apeiros sobre a area, e en amigable conversa agardan algunha picada; Veume á memoria aquel refrán: -Disque o pescador de cana, perde máis do que gana-; confeso aquí, que fun cazador e troiteiro e dúas cousas aprendín: unha que, en contra do que se di, nalgún tipo de pesca non é preciso ter a paciencia que se lle supón ao pescador; e outra o refrán que tantas veces oín da boca de miña avoa Carmen: -Home troiteiro nin boa meda nin bo palleiro, e cazador, aínda peor-.

Refráns, refráns...

1/09/2016

rafadcg@r.gal