POR COMPOSTELA

Soan as badaladas das tres no reloxo da Berenguela.

-Tomarán café os señores?

-Non. A conta por favor.

Pola xanela aberta, e, a través dun arco de medio punto, ollamos unha parte da Praza e chegan tamén a nós os sons dunha guitarra, quen a toca é un músico, que sentado nos soportais da Quintana dos Vivos, vai debullando cos seus dedos unha peza. Durante o xantar non parou de tanxer e eu matinaba, de cando en cando, cal sería o porqué, polo que agochaba a faciana cun pasamontañas que soamente lle deixa visibles os ollos.

Aboo a conta da comida ao camareiro. Erguémonos.

-Grazas, que teñan boa tarde.

Despedímonos cun saúdo e baixamos do primeiro andar. De novo o músico, todo vestido de negro. Míroo, fixamente, durante un pequeno espazo de tempo, non me presta atención e segue co seu labor, moi centrado na súa arte, acostumado, quizais, aos miróns... Quen sabe.

E mentres, decidimos que sería unha boa idea dar un paseo en tan apracible tarde de outono, albiscamos que a Porta Santa está aberta. Carmen apunta:

-Non te lembras que estamos no Ano da Misericordia?

-Si, claro, xa no pasado verán, de viaxe por Chaves (Portugal), visitamos unha exposición que levaba ese rótulo: "2016, ANO DA MISERICORDIA".

Aproveitando que a esas horas non había moita aglomeración de peregrinos entramos na Catedral, pola Porta Santa, ante a atenta ollada de dous gardas de seguridade que me fan recordar o roubo do Codice Calixtino ou, acaso, as medidas antiterroristas... Unha rápida visita ao Apóstolo, con abrazo incluído, e descenso á urna que contén os seus restos. Deseguido, achegámonos á Corticela, xa que o Pórtico da Gloria, santo dos croques incluído, segue en obras. Saímos por San Martín Pinario, ollamos a Corticela dende fóra: pequena, proporcionada, acubillada, véxote case engulida pola Catedral, mais tremendamente fermosa.

Rodeamos a Casa da Parra, coas súas videiras naturais e cos seus acios de pedra decorando as portas da fachada. Dende a escalinata pétrea ollamos, de novo, a Praza, grupos de turistas ou peregrinos crúzana, de camiño, cara a Porta Santa ou a de Praterías para entrar na Catedral, outros sentados, ao morno sol da tarde, nos bancos do Mosteiro de San Paio de Antealtares, devoran os bocadillos, algunhas pombas peteiran confiadas, mansas, nos arredores...

Tomamos unha fotografía e seguimos ruando ata a Praza de Cervantes, rúa do Preguntoiro, Caldeirería, Rúa Nova (Ao seu paso, voume lembrando do Señor de Trasalba e os seus anos de profesor da Universidade, que morou nun hotel desta Rúa, mais non recordo o seu nome), Praza do Toural, co seu chafariz no medio, onde viramos á dereita, por diante da Fundación do pintor surrealista Eugenio Granell, que viviu a súa neneza e xuventude en Santiago, para seguir baixo os soportais pola lousada Rúa do Villar arriba. Pouco antes do Café Casino, a onde nos diriximos para tomar o prometido café, batemos coa Librería San Pablo que me trae á memoria o lugar no que estivo asentado o desaparecido Café Español e, onde Don Ramón Otero Pedraio tivo instalada a súa tertulia durante os oito anos que pasou de catedrático en Compostela. Alí o imaxino, por un intre, logo de xantar, acompañado dalgúns amigos: Carlos Maside, Ramón Piñeiro... e un nutrido grupo de estudantes dispostos a escoitar... Como envexo Eu, non ter sido un deses privilexiados estudantes. Esperto do meu soño, e metros máis adiante, sempre acompañado da miña Dona, entramos no Café Casino, que este con seguridade que viu pasar de camiño, moitas veces, ao Patiarca das Nosas Letras... Preguntareille por el, e contareivos as miñas impresións de semellante e vetusto local, nun próximo escrito.

2/11/2016

rafadcg@r.gal